Σε συνέντευξη που μας παραχώρησε η Χρυσοπηγή Δεβετζή, Ολυμπιονίκης, κάτοχος μεταλλίων σε άπαντες τους κορυφαίους -ανά την Υδρόγειο Αγώνες Στίβου- ρεκοργούμαν Ελλάδας και Βαλκανίων, με άλματα μεγαλύτερα από 15 μέτρα στους σημαντικούς διεθνείς αγώνες όπου μετείχε. Πάνω από όλα είναι χαρακτήρας προσηνής και ειλικρινής, που απαντά στις ερωτήσεις με διαύγεια λόγου και άνευ περιστροφών.
Ερώτηση; Πώς ξεκίνησες στον Αθλητισμό; Γιατί επέλεξες την Γυμναστική και ποιός ήταν ο λόγος, ο οποίος σε οδήγησε σε αυτήν την απόφαση;
Δεβετζή: Όταν ήμουν τεσσάρων χρονών ο πατέρας μου με έγραψε σε τμήμα Ενόργανης Γυμναστικής, σε σύλλογο που είχε ιδρύσει ο ίδιος. Η αρχική σκέψη ήταν περισσότερο η ενασχόλησή μου να είναι σαν παιγχνίδι και φυσικά για ψυχοσωματική άθληση. Έτσι ξεκίνησα μένοντας στην Ενόργανη Γυμναστική για δέκα χρόνια, μέχρι και όταν έγινα δεκατεσσάρων ετών. Τότε με ένα σπασμένο χέρι και δύο σπασμένα πλευρά, είχα πέσει από το δίζυγο και είχα σοβαρούς τραυματισμούς, έχοντας κατακτήσει μετάλλιο στην Γυμναστική, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο, έχοντας μάλιστα τότε αντίπαλο την Βαρβαριώτου, η οποία ήταν το νούμερο ένα στην Ενόργανη. Έτσι, μετά τα δεκατέσσερα άρχισα να σκέφτομαι τί άλλο μπορώ να κάνω.
"Αυτήν την αθλήτρια, την Φωτεινή Βαρβαριώτου, σήμερα, ελάχιστοι την γνωρίζουν, αν και πρωταγωνιστούσε για χρόνια -τον καιρό που η Γυμναστική έβρισκε την ταυτότητά της. Αθλήτρια του Θοδωρή Τσιπίδη και της Κρυστάλως Γουδούση, σήμερα δεν αναφέρεται σχεδόν πουθενά... Δείτε την σε πρόγραμμα της στο έδαφος πριν από περίπου 28 χρόνια σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και προσέξτε το επίπεδο των ασκήσεών της, (Τσουκαχάρα με δίπλωση-είσοδο) με το οποίο θα μπορούσε και σήμερα να διεκδικήσει μετάλλια..." (Πηγή: Gymnastic.gr)
Ερώτηση; Τί ήταν αυτό που σε ώθησε μετά την πολυετή ενασχόλησή σου στην Ενόργανη Γυμναστική να ασχοληθείς με τον Στίβο;
Δεβετζή: Έχοντας κατά νου να συνεχίσω τον Αθλητισμό και με βάση την εκγύμνασή μου από την Ενόργανη Γυμναστική, η οποία (Ενόργανη Γυμναστική) με βοήθησε στην συνέχεια γιατί μου έδωσε πλαστικότητα και άλλα σημαντικά στοιχεία.
Ακολούθως ασχολήθηκα με Βόλεϊ και Χάντμπολ αλλά κατάλαβα πως δεν μου αρέσουν τα ομαδικά αθλήματα. Ήθελα να έχω μόνη μου την ευθύνη, ούτως ώστε, όταν χάνω να ρίχνω την ευθύνη σε εμένα και όχι σε άλλους, οπότε αποφάσισα να ασχοληθώ με ατομικό άθλημα. Ήρθαν κάποιοι γυμναστές στο Γυμνάσιο που ήμουν και επέλεξαν κάποια άτομα. Ρώτησαν αρχικά ποιοί έχουν ασχοληθεί με Αθλητισμό, σήκωσα εγώ το χέρι και με όσους δηλώσαμε πως έχουμε ασχοληθεί σε αθλητικά δρώμενα μας έβαλαν να τρέξουμε γύρω από ένα Γυμνάσιο σε απόσταση περίπου χιλίων μέτρων για να δούνε πώς θα τα πάμε. Ο Φώτης Κεχαγιόγλου ήταν ο προπονητής που με ανακάλυψε και με προέτρεψε να ξεκινήσω Στίβο στο σχολείο.
Στίβος 1986-87. Ο γνωστός παλιός αθλητής και επί χρόνια προπονητής κυρ Φώτης (Κεχαγιόγλου) με την ομάδα του Στίβου. (Πηγή: Γειτονιές και Αναμνήσεις της Αλεξανδρούπολης, που αλλάζει..)
Στον αγώνα που έγινε εγώ βγήκα τρίτη σε σύνολο πενήντα παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, οπότε μου είπαν είσαι για Στίβο. Θα έρθεις και θα σε δοκιμάσουμε για να διαπιστώσουμε σε ποιο αγώνισμα είσαι καλή. Εγώ βαριόμουνα να πάω γιατί τότε είχαμε το βόλεϊ, και καλή ομάδα στην Αλεξανδρούπολη και μία μέρα λέω θα πάω να λάβω μέρος σε αγώνες. Πηγαίνω απροπόνητη, αγωνίζομαι στα 600 μέτρα και βγαίνω δεύτερη με 2 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα.
Ακολούθως υπήρχε Τρίαθλο Στίβου, όπου αποφάσισα να συμμετάσχω. Αγωνίστηκα και αφού ολοκληρώθηκαν οι αγώνες ακούω από το μεγάφωνο το όνομά μου, πρώτη στον αγώνα είναι η Χρυσοπηγή Δεβετζή. Εγώ δεν το πήρα στα σοβαρά, όμως μού τόνισαν βγήκες πρώτη, τότε αφού συνειδητοποίησα τί είχα επιτύχει λέω: «Εδώ είμαστε!..». Μου άρεσε!.. Βέβαια δοκίμασα πολλά αγωνίσματα όπως: Εμπόδια, Ημιαντοχή, Πένταθλο και Μήκος) μέχρι να καταλήξω στο Τριπλούν.
Στο Μήκος πήδησα στα δεκαπέντε μου 5 μέτρα και επειδή ο Πατέρας μου είχε ασχοληθεί μικρός στο μήκος, σκέφτηκε γιατί να μην δοκιμάσει και η κόρη μου και μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από εμένα. Καθόμασταν θυμάμαι όλη η οικογένεια και βλέπαμε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν χάναμε κανένα αγώνισμα!.. Ο Πατέρας μου λάτρευε διάφορα αγωνίσματα και κοιτώντας εγώ τους αγώνες προσηλώθηκα στο Τριπλούν, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Τότε Τριπλούν έκαναν μόνο οι άντρες, ένα αγώνισμα δύσκολο, επικίνδυνο και επίπονο αλλά εγώ είχα καταλήξει και είπα στον εαυτό μου: «Θα κάνεις τριπλούν!..». Πηγαίνω στον προπονητή και του λέω: «Θέλω να κάνω τριπλούν». Εκείνος μου απαντά: «Μα δεν υπάρχει στις γυναίκες!..». Τότε του λέω: «Δεν πειράζει θέλω να το κάνουμε». Πραγματοποιώ άλμα και μετριέται στα 11,76 μ. Τότε μόλις είχε ξεκινήσει να διεξάγεται το Τριπλούν και στις γυναίκες, μάλιστα, τα 11,76 μ. ήταν την εποχή εκείνη Πανελλήνιο Ρεκόρ Κορασίδων. Εγώ αγωνίστηκα χωρίς ειδική προετοιμασία, χωρίς τεχνική, χωρίς τις απαιτούμενες προϋποθέσεις και μόνο με ό,τι έβλεπα από την τηλεόραση.
Τότε με επέβλεπε ο Θωμάς Θωμά, ο οποίος δεν μου έκανε προπόνηση, ωστόσο, του είχα κεντρίσει το ενδιαφέρον και μάλιστα βιντεοσκόπησε το άλμα μου, που όταν το είδα αργότερα απόρησα, σκεφτόμενη χωρίς τεχνική, χωρίς την απαιτούμενη προετοιμασία πώς μπόρεσα να επιτύχω αυτό που πέτυχα.
Θωμάς Θωμάς (Πανελληνιονίκης-Βαλκανιονίκης-Μεσογειονίκης και Γυμναστής τώρα της Ομάδας Ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού!) και η Piyi Devetzi (Ολυμπιονίκης και Παγκόσμια Πρωταθλήτρια) αντιπροσωπεύουν ό,τι καλύτερο διαθέτει (εν ζωή) η Ελλάδα στο Τριπλούν. Γεννήθηκαν στην ίδια γειτονιά και έκαναν παντού γνωστή την πόλη τους (σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ο καθένας). (Πηγή: Γειτονιές και Αναμνήσεις της Αλεξανδρούπολης, που αλλάζει..)
Έτσι, ξεκίνησα τότε με έναν προπονητή ονόματι Βασίλης Αναγνωστόπουλος. Αλλά με τον Βασίλη που ήταν πολύ καλός προπονητής και γύμναζε πολλούς αθλητές αγωνιζόμασταν σε διάφορα αγωνίσματα.
Βασίλης Αναγνωστόπουλος (Πηγή: Linkedin)
Απόστολος Κοντοστάθης
(Πηγή: Γιώργος Πανταζίδης, "Η Αλεξανδρούπολη τίμησε τους Καβαρατζή – Κοντοστάθη". | Thrakisports.gr).
Μετά έφυγα και πήγα στον Απόστολο Κοντοστάθη και ακολούθως στον Σάκη Δημαρά, ο οποίος ήταν
εξειδικευμένος σε ταχύτητες και άλματα. Με αυτόν τον προπονητή έκανα Τριπλούν.
Και εν κατακλείδι, με αυτόν που άρχισα να έχω μετάλλια και διακρίσεις ήταν ένας παλαιός Πρωταθλητής των Εμποδίων ο Γιάννης Κερασίδης. Με τον εν λόγω προπονητή κάναμε Μήκος και Τριπλούν. Ο Κερασίδης έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ταχύτητα, εγώ στην τεχνική και με αυτόν τον τεχνικό κέρδισα τα πρώτα μου μετάλλια.
Ακολούθως, γυμνάστηκα με τον Φώτη Στεφανή, αργότερα με την Σοφία Μπακατσάκη με την οποία κερδίσαμε το πρώτο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και κατόπιν με προπονητή τον Θανάση Σούντρη πήρα το επόμενο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο Φώτης Στεφανή Ξεκίνησε την προπονητική το 2000 με πρώτες αθλήτριες την Γιώτα Κουτσιουμάρη και την Πηγή Δεβετζή...
(Πηγή: ΣΕΓΑΣ).
Όλοι -στους οποίους αναφέρθηκα- έβαλαν από ένα λιθαράκι για να φθάσω εκεί που έφθασα. Βέβαια, εάν θυμάσαι το πρόβλημα μου που δεν έφθανα εκεί που μπορούσα ήταν τα κιλά μου. Είχα παχύνει, έχοντας πάρει δέκα κιλά για αρκετό διάστημα και μου έλεγαν όλοι οι προπονητές και ο Γιώργος Πομάσκι που θεωρώ ότι είναι από τους top προπονητές μου είπε: «Πηγή άμα χάσεις δέκα με δεκαπέντε κιλά θα φύγεις...», όπως και έγινε και φθάσαμε στην κορυφή. Ολοκλήρωσα την αθλητική μου καριέρα το 2010.
Ο Γιώργος Πομάσκι σε 30 χρόνια προπονητικής, άλλαξε την ιστορία του Στίβου στην Ελλάδα. (Πηγή: Sportime.gr).
Ερώτηση: Περίμενες τέτοια πλούσια και πολυετή αθλητική καριέρα σε ένα αγώνισμα τόσο επίπονο και δύσκολο;
Δεβετζή: Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να ονειρευτεί κάποιος τέτοια καταξίωση και μάλιστα χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς, σε ένα αγώνισμα του Στίβου, το οποίο θεωρώ πως μαζί με το επι-κοντώ είναι από τα πιο απαιτητικά, επίπονα και δύσκολα... Μην σου πω πως το Τριπλούν είναι το πιο επίπονο γιατί εμείς έχουμε επιβαρύνσεις και στο ταρτάν.
Θυμάμαι ακόμα πως το πρώτο χρονικό διάστημα αγωνιζόμουν με σκισμένα παπούτσια, ή με παπούτσια κακά, ωστόσο ήμουν αθλήτρια που αγαπούσα τα δύσκολα και δεν φοβόμουν. Συναθλήτριες μου, μου έδιναν τα παπούτσια τους... Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Νίκη Μπακογιάννη.
27 ετών το 2.03 της Νίκης Μπακογιάννη στο ύψος (video).
(Πηγή: irunmag.gr)
Ερώτηση; Πώς κατόρθωνες να έχεις τόσο μεγάλη σταθερότητα στους κορυφαίους αγώνες και μάλιστα με επιδόσεις παγκοσμίου επιπέδου; Όταν διακεκριμένες συναθλήτριές σου καταποντίζονταν στους «μεγάλους» διεθνείς αγώνες;
Δεβετζή: Στους αγώνες εντός Ελλάδας ήμουν επιφυλακτική, δεν με ενδιέφερε τόσο το τί θα κάνω στις εγχώριες και όχι ιδιαιτέρως υψηλού επιπέδου αγώνες. Αντίθετα, οι κορυφαίοι Διεθνείς Αγώνες ήταν η προτεραιότητα μου. Εκεί (στις μεγαλύτερες αγωνιστικές διοργανώσεις) «έτρωγα σίδερα!..».
Είχα πίστη στην επιτυχία, την αγωνιστικότητα, με άριστη φυσική κατάσταση και γι’ αυτούς τους λόγους πετύχαινα πάντα τους στόχους μου. Στην Ελλάδα ήμουν επί 16 χρόνια συνεχώς πρώτη. Ιδιαιτέρως, το να έχεις την κατάλληλη ψυχολογία όταν μετέχεις σε κορυφαίους Διεθνείς Αγώνες είναι σημαντικό. Έβλεπες αξιόλογες αθλήτριες να αγωνίζονται στους εν λόγω αγώνες και να κάνουν τρία άκυρα άλματα, πού; Στον αγώνα στόχο. Για όλα τα προαναφερθέντα είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου.
Ερώτηση; Θυμάμαι αυτό το τεράστιο άλμα που ήταν Παγκόσμιο ρεκόρ αλλά δεν μέτρησε για λίγους πόντους; Εμείς στα δημοσιογραφικά ήμασταν τότε πολύ ψηλά και το άλμα ήταν δυσδιάκριτο, αλλά φαινόταν τεράστιο. Ποιά ήταν η δική σου αντίδραση τότε;
Δεβετζή: Ήταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν το 2008 στο Πεκίνο, όταν πραγματοποίησα άλμα 15,63 μ. αλλά για έξι πόντους η προσπάθεια ήταν άκυρη. Τότε το παγκόσμιο ρεκόρ ήταν 15,50 μ. Φυσικά ήταν πικρό το συναίσθημα να χάνεται ένα Παγκόσμιο ρεκόρ για τόσο λίγο. Από την άλλη εάν είχα επιτύχει το ρεκόρ θα μου το κατέρριπτε αυτή η ψιλή η Ρόχας και θα στενοχωριόμουν μετά, οπότε εν κατακλείδι καλύτερα που έγινε έτσι.
Γιούλιμαρ Ρόχας (Πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
Το παράπονο της Ολυμπιονίκου: Έχω παράπονο και δεν είμαι η μόνη... Το παράπονό μου είναι πως η Ομοσπονδία δεν μου φερνόταν καλά, το μέλημα ήταν απλώς να εξασφαλίσω μετάλλια αλλά, δεν σκεπτόταν τον Άνθρωπο-Αθλητή, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του και δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις και τις στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις μιας αθλήτριας τόσου υψηλού επιπέδου, όπως ήμουν εγώ.
Όσο υπήρχαν κίνητρα για να διαφημιστεί η Ελληνική Ομοσπονδία (ΣΕΓΑΣ) από τα μετάλλια και τους χορηγούς όλα ήταν καλά. Θα έρθει όμως η κατάλληλη στιγμή που θα διεκδικήσω αυτά που μου ανήκουν...
