ΣΑΡΓΟΛΟΓΟΣ ΚΑΡΟΛΟΣ: Βίκτωρ Σανέγιεφ: Η Αναχώρηση ενός "Θρύλου" στα Ηλύσια Πεδία

Στις 3 Ιανουαρίου του 2022 εγκατέλειψε τα εγκόσμια
για να αναρριχηθεί στα Ηλύσια Πεδία
ο θρυλικός Βίκτωρ Σανέγιεφ.

 

Γράφει o:

 ΚΑΡΟΛΟΣ ΣΑΡΓΟΛΟΓΟΣ

    Δημοσιογράφος, Τακτικό Μέλος

   της  ΕΣΗΕΑ,AIPS, ΠΣΑΤ, ΑΤFS of  IAAF

 

Προβολές Αναρτήσεως

 

 

Σύνολο προβολών Blog

Εγκατέλειψε τα εγκόσμια μεταβαίνοντας στα Ηλύσια πεδία ο "Τσάρος" του τριπλούν Γεωργιανός Βίκτωρ Σανέγιεφ.

 

Ο πρώην Σοβιετικός Πρωταθλητής γεννήθηκε στο Σουχούμι της Γεωργίας στις 3 Οκτωβρίου του 1945, ήταν τρεις φορές συνεχώς Ολυμπιονίκης του τριπλούν: το 1968 με 17,39 μ., το 1972 με 17,35 μ. και το 1976 με 17,29 μ.

 Το 1980 αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας όντας 35 ετών, γεγονός το οποίο ουδόλως επτόησε τον χαλκέντερο υπεραθλητή, ο οποίος ενθυλάκωσε το τέταρτο μετάλλιό του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αργυρό αυτήν την φορά έχοντας καλύτερο άλμα στα 17,24 μ. 

Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Σανέγιεφ ήταν αγωνιστικά και ψυχικά πανέτοιμος να κερδίσει στην Μόσχα το τέταρτο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως ατύχησε γιατί στον ελάχιστο χρόνο που είχε στην διάθεσή του για να πραγματοποιήσει το έκτο (ακροτελεύτιο) άλμα του ο άνεμος ήταν αντίθετος 1,24 μ. το δευτερόλεπτο και τοιουτοτρόπως το όνειρο του δεν πήρε σάρκα και οστά. Επιπροσθέτως αξίζει να αναφέρουμε πως στοιχεία τα οποία αναφέρονται σε διάφορα δημοσιεύματα παραπέμπουν σε εσφαλμένη καταμέτρηση των κριτών, ηθελημένη η μη, με φυσική συνέπεια να τίθεται εν αμφιβόλω το κατά πόσο η νίκη του Ουντμάε υπήρξε, η πραγματικός νικητής ήταν ο Σανέγιεφ.

Είναι ωστόσο, χαρακτηριστική η δήλωση του τρίτου στον τελικό του αγωνίσματος, Βραζιλιάνου Ζοάο Κάρλος Ντε Ολιβέϊρα, ο οποίος γυρίζοντας προς τον νικητή-έκπληξη (Εσθονό) Ζακ Ουντμάε και κοιτάζοντας τον κατάματα τόνισε δείχνοντάς του τον Σανέγιεφ: δεν είσαι εσύ ο καλύτερος αυτός είναι.

Ο Σανέγιεφ στην Καλαμάτα το 1998,

στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Ολυμπιονικών.

Ο Σανέγιεφ κατέρριψε τρεις φορές στην αθλητική του καριέρα το Παγκόσμιο ρεκόρ στο τριπλούν: δύο φορές στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968 με 17,23 μ. και 17,39 μ. αντίστοιχα και το 1972 στο Σουχούμι με 17,44 μ. Είναι επίσης ένας εκ των τριών υπεραθλητών (οι άλλοι είναι: ο Αλ Έρτερ και ο Κάρλ Λιούϊς) που κατέκτησαν μετάλλια σε τέσσερις συνεχείς Ολυμπιακούς Αγώνες.

Θαυμαστό επίτευγμα του πρώην Σοβιετικού πρωταθλητή είναι το γεγονός πως κατάφερε να αναρριχηθεί στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες. 

Ο Σανέγιεφ τιμήθηκε από την Ολυμπιακή επιτροπή της γενέτειρας του (Γεωργία) ως ο κορυφαίος αθλητής της χώρας σε όλα τα αθλήματα στην διάρκεια του εικοστού αιώνα, επίσης τιμήθηκε από την ΙΑΑΦ (Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου) το 2005 για την τεράστια προσφορά του στον κλασικό αθλητισμό, επιπλέον επιλέχτηκε (τιμητικά) να κομίσει την Ολυμπιακή φλόγα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Μόσχας και να την παραδώσει στον τελευταίο λαμπαδηδρόμο Σεργκέϊ Μπέλοφ.

Μετά τον εμφύλιο πόλεμο στην Γεωργία και την διάσπαση της Σοβιετικής ένωσης ο κορυφαίος τριπλουνίστας (Βίκτωρ Σανέγιεφ) ζήτησε από τον τότε Πρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Στίβου Ιταλό Dr Primo Nebiolo οικονομική στήριξη, όμως προς μεγάλη έκπληξη του τρισολυμπιονίκη η απάντηση που έλαβε από τον ισχυρό άνδρα της ΙΑΑΦ, ήταν αρνητική. Συγκεκριμένα ο Dr Nebiolo του απάντησε με τόσα που έχεις προσφέρει στην χώρα σου όφειλαν να σου δώσουν ένα εκκατομύριο δολάρια.  

                          Ο Σανέγιεφ με το μετάλλιο της ΙΑΑΦ στο στήθος.

Εκτός από τα μετάλλια σε τέσσερις συνεχείς Ολυμπιακούς Αγώνες, o Γεωργιανός αθλητής κέρδισε έξι χρυσά μετάλλια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Κλειστού Στίβου, δύο χρυσά σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Ανοικτού Στίβου, δύο ασημένια στην μόλις προαναφερθείσα διοργάνωση και  οκτώ χρυσά μετάλλια στο Πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης.

Χρυσό μετάλλιο στο τριπλούν
στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στο Μεξικό.

Αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός πως ο Σανέγιεφ, παρότι ήταν θρύλος του αθλητισμού και του πολιτισμού, υπήρξε πάντα σεμνός, απλός έντιμος και αξιοπρεπής, ουδέποτε αξιοποίησε την αξία του ως αθλητή για να αναρριχηθεί κοινωνικά και οικονομικά και υπήρξε παράδειγμα ανθρώπου με την αγαστή έννοια του όρου Άνθρωπος (άνω θρώσκω), στοιχείο το οποίο αποτυπώθηκε εύγλωττα στην διαδρομή της ζωής του.

Ο κορυφαίος τριπλουνίστας μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης "απώλεσε" την εργασία του και αναγκάστηκε να μετακομίσει με την σύζυγό του και τον 15ετή γιό του στην Αυστραλία προς άγραν καλύτερης τύχης. Αρχικά εργάσθηκε ως μεταφορέας σε πιτσαρία, αργότερα αξιοποιήθηκε από Κολλέγιο ως Καθηγητής Σωματικής Αγωγής και ακολούθως ως προπονητής αλμάτων στο Ινστιτούτο αθλητισμού της Νέας Νότιας Ουαλίας. 

Ο Ουκρανός παγκόσμιος ρέκορντμαν του μήκους Ίγκορ-Τερ Οβανεσιάν, δήλωσε για τον "θρύλο" Σανέγιεφ : ο Βίκτωρ εκτός από τεράστιος αθλητής ήταν και σπουδαία προσωπικότητα ως ανθρώπινη οντότητα, απλός, σεμνός, αξιοπρεπής, συνετός, ευπροσήγορος, συναισθηματικός  και ανθρώπινος με όλη την σημασία της λέξης. 

Στιγμιότυπα από την ζωή του
Βίκτωρος Σανέγιεφ (Victor Saneyev)
και φωτογραφία με τον Κάχι Καχιασβίλι.

                     Στοιχεία του Ολυμπιονίκη Victor Saneyev

O Βίκτωρ Ντανίλοβιτς Σανέγιεφ γεννήθηκε στο Σουχούμι της Γεωργίας στις 3 Οκτωβρίου του 1945. Παρά την οικονομική ανέχεια της οικογενείας του ξεκίνησε το 1956 τον αθλητισμό προπονούμενος στο άλμα εις ύψος, έχοντας προπονητή τον Ακοπ Κερσελιάν. Τέσσερα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1960 όταν ο Βίκτωρ ήταν μόλις 15 ετών απεβίωσε ο πατέρας του. Το 1962 όντας 17 ετών ο Σανέγιεφ πείστηκε από τον προπονητή και μέντορα του Ακοπ Κερσελιάν να αφωσιωθεί στο τριπλούν. Στα 19 του χρόνια το 1964 πραγματοποίησε άλμα 15,71μ.. 

Όμως η αλματώδης ανοδική πορεία του "Κολοσιαίου" Γεωργιανού τριπλουνίστα ξεκίνησε στα 23 του χρόνια το 1968, όταν κατέκτησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της πόλης του Μεξικού το πρώτο του χρυσό μετάλλιο με 17,39μ. (Παγκόσμιο ρεκόρ), ακολούθησε ένας "χείμαρος" τεράστιων διακρίσεων : 

χρυσό μετάλλιο το 1969 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοικτού στίβου της Αθήνας, 

χρυσό μετάλλιο το 1970 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Βιένης, 

χρυσό μετάλλιο το 1971 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Σόφιας, 

αργυρό μετάλλιο 1971 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοικτού στίβου στο Ελσίνκι, 

χρυσό μετάλλιο το 1972 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, 

χρυσό μετάλλιο επίσης το 1972 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου της πόλης Γκρενόμπλ, 

χρυσό μετάλλιο το 1974 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοικτού στίβου της Ρώμης, 

χρυσό μετάλλιο το 1975 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο Κατοβίτσε, 

χρυσό μετάλλιο το 1976 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, χρυσό μετάλλιο το 1977 στο   Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου του Σαν Σεμπαστιάν, 

αργυρό μετάλλιο το 1978 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοικτού στίβου το οποίο διεξήχθη στην Πράγα και 

ασημένιο μετάλλιο το 1980 (σε ηλικία 35 ετών) στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας.

Ο Σανέγιεφ είχε σπουδάσει σε Πανεπιστήμιο της Γεωργίας Φυσική Αγωγή και αγροτικές καλλιέργειες.

Από ανάρτηση της Βούλας Πατουλίδου στις 3-1-2022.

"Έφυγε ο θρυλικός Βίκτορ Σανέγιεφ.

Τρεις φορές Χρυσός Ολυμπιονίκης στο τριπλούν.

Τον συνάντησα ως Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής
του 1ου Παγκόσμιου Συνέδριου Ολυμπιονικών στην Αρχαία Ολυμπία.

Μία ιστορική συνάντηση που συγκέντρωσε 134 Ολυμπιονίκες

από όλο τον κόσμο και 400 μετάλλια".

Το ιστορικό του συγκλονιστικού τελικού του τριπλούν το 1968 στο Μεξικό

Στις 16 Οκτωβρίου του 1968 διενεργήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της πόλης του Μεξικού ο προκριματικός του τριπλούν ανδρών, με πρωταγωνιστή τον Ιταλό Τζιουζέπε Τζεντίλε ο οποίος στο τρίτο του άλμα "προσγειώθηκε" στα 17,10μ. σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ.

Την επόμενη ημέρα (17 Οκτωβρίου) πραγματοποιήθηκε ένας "επικός" τελικός κατά την διάρκεια του οποίου βελτιώθηκε τέσσερις φορές το παγκόσμιο ρεκόρ του αγωνίσματος (τριπλούν). Αρχικά ο 25χρονος Τζεντίλε πραγματοποίησε άλμα 17,22μ. καταρρίπτοντας κατά 12 εκατοστά το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ, το οποίο είχε επιτύχει στον προκριματικό την αμέσως προηγούμενη ημέρα, ο Σανέγιεφ με 17,23μ. στην τρίτη προσπάθεια του επανέκτησε τα πρωτεία και το ρεκόρ (παγκόσμιο), στο πέμπτο άλμα ο Βραζιλιάνος Νέλσον Πρεουντέτσιο "απαντά" με άλμα 17,27μ. για να ολοκληρώσει τον "μυθικό" αγώνα ο 23χρονος Σοβιετικός εκ Γεωργίας Βίκτωρ Σανέγιεφ, ο οποίος στο έκτο και ακροτελεύτιο άλμα του συνέθλιψε το Παγκόσμιο ρεκόρ του τριπλούν πραγματοποιώντας άλμα στα 17,39μ. και φυσικά με την μόλις προαναφερθείσα επίδοση (17,39μ.) ενθυλάκωσε το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις τριπλούν ανδρών.

Αξίζει να τονίσουμε πως στον τελικό τον οποίο μόλις μνημονεύσαμε (τριπλούν ανδρών) η τετραπλή κατάρριψη του Παγκοσμίου ρεκόρ, είχε ως επιστέγασμα την βελτίωση του Παγκοσμίου ρεκόρ του Τζεντίλε (στον προκριματικό του αγωνίσματος στις 16 Οκτωβρίου) κατά 29 εκατοστά, ενώ επιπροσθέτως "εντυπωσιακή" ήταν η κονιορτοποιήση κατά 54 εκατοστά του Ολυμπιακού ρεκόρ του Πολωνού Γιόσεφ Σμιτ (16,85μ.), Ολυμπιακού ρεκόρ το οποίο είχε επιτύχει ο Σμιτ το 1964 στο Τόκυο.

Αξιοπρόσεκτο γεγονός είναι ακόμα το ότι οι πέντε πρώτοι άλτες του αγωνίσματος ξεπέρασαν τα 17,03μ., παγκόσμιο ρεκόρ του Πολωνού Γιόζεφ Σμιτ πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Μεξικού.

Αξιομνημόνευτες δηλώσεις του Σανέγιεφ σε Ρωσικά μέσα ενημέρωσης

Απαντώντας ο θρυλικός αθλητής σε ερωτήσεις εκπροσώπων του Ρωσικού τύπου δήλωσε τα ακόλουθα : 

<ίνδαλμα μου στο ξεκίνημα της αθλητικής μου σταδιοδρομίας ήταν ο δισολυμπιονίκης Γιόζεφ Σμιτ και στόχος μου ήταν να βαδίσω στα χνάρια του>. 

<To 1968 αγωνιζόμενος στους Ολυμπιακούς Αγώνες πίστευα πως μπορούσα να κατακτήσω το χρυσό μετάλλιο, παρά την άποψη ειδικών πως φαβορί ήταν ο Ιταλός Τζιουζέπε Τζεντίλε. 

Λίγο καιρό πριν τον αγώνα είχα υποστεί τραυματισμό, το γεγονός αυτό όμως δεν με σκίασε, ούτε με απέτρεψε από την εστίαση στον στόχο τον οποίο είχα θέσει να ανέλθω στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Καταλαβαινα πως μόνο οι φυσικές ικανότητες δεν αρκούσαν για να επικρατήσει κάποιος αθλητής στο αγώνισμα της ειδικότητας μου (τριπλούν) χρειαζόταν και ψυχολογική δύναμη και απόλυτη συγκέντρωση, γενικά ο τελικός του τριπλούν ήταν αμφίρροπος και πολύ σκληρός. Είναι χαρακτηριστικό πως ο τελικός του τριπλούν ανδρών το 1968 στο Μεξικό καταγράφηκε στην Ιστορία ως αξιοσήμαντος αγώνας κατά την διάρκεια του οποίου κατερρίφθη τέσσερις φορές το Παγκόσμιο ρεκόρ. Δεν ξέρω εάν πρέπει να το πω ωστόσο σε τέτοιου επιπέδου  αγώνες, άθελα του ενδέχεται ακόμα και ο προπονητής να μην σε κατευθύνει όπως πρέπει βλέποντας ενίοτε τα πράγματα καλύτερα από ότι στην πραγματικότητα είναι, για αυτόν τον λόγο πραγματοποίησα κάποιες αλλαγές στην εκκίνηση των προσοπαθειών μου, διαφοροποιώντας την τεχνική που μου υπέδειξε ο Προπονητής μου Βίτολντ Κρέερ, με τον τρόπο αυτόν πέτυχα δυο παγκόσμια ρεκόρ σε ισάριθμες προσπάθειες μου στον τελικό του τριπλούν στις 17 Οκτωβρίου του 1968 και κερδισα το χρυσό μετάλλιο. Στο έκτο μου άλμα αυτοσυγκεντρώθηκα και πίστεψα πως δύναμαι να πετύχω την υπέρβαση και δικαιώθηκα. Ήταν ένας συγκλονιστικός αγώνας με πανίσχυρους αθλητές όπως ο Τζεντίλε και ο Πρεουντέτσιο. Ο τελικός του τριπλούν στο Μεξικό ήταν μια ανεκτίμητη εμπειρία για εμένα, ωστόσο στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες η εμπειρία δεν ήταν αρκετή, έπρεπε να προετοιμαστώ πολύ σκληρά, να το πιστέψω και να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στον στόχο για να επιτύχω το αντίστοιχο αποτέλεσμα>.

<Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ο Πρόεδρος της ΙΑΑΦ το 1980 Ολλανδός Άντριαν Πάουλεν με δάκρυα στα μάτια, με συνεχάρη για το ασημένιο μετάλλιο που πήρα και ήταν σαν μου έλεγε εσύ άξιζες το χρυσό μετάλλιο, γιατί προφανώς είχε αντιληφθεί το σφάλμα των κριτών.                        Δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπαικούς Αγώνες της Μόσχας βλέποντας την ανάλυση του βίντεο η οποία (ανάλυση) αφορούσε τα άλματα μου και το επίμαχο άλμα του Ουντμάε (17,35μ.) με το οποίο κέρδισε το χρυσό μετάλλιο διέκρινα πως οι κριτές είχαν σφάλει και φυσικά εάν δεν είχε επισυμβεί αυτό (το σφάλμα των κριτών) θα ήμουν εγώ ο νικητής, όμως δεν κρατώ κακία σε κανένα και κυρίως στον Ουντμάε ο οποίος ουδεμία ευθύνη έχει για το αποτέλεσμα, αφού αυτή ήταν η απόφαση των κριτών>.

<Στις αρχές του δεκαετίας του 1990 μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ενόσω εμαίνετο πόλεμος στην γενέτειρα μου Γεωργία "έχασα" την εργασία μου, με αποτέλεσμα να λάβω την απόφαση να μεταναστεύσω στην Αυστραλία με την σύζυγο του και τον δεκαπεντάχρονο γιό του.

Η αρχή ήταν δυσχερής και επίπονη, αναγκάστηκα να εργαστώ σε πιτσαρία ως διανομέας ωστόσο αργότερα οι Αυστραλοί μου "προσέφεραν" εργασία στο κολλέγιο του Αγίου Ιωσήφ στο Χάντερς Χιλ, στο μόλις προμημονευθέν κολλέγιο εργάστηκα ως καθηγητής σωματικής αγωγής. Ακολούθως προσλήφθηκα και εργάστηκα ως προπονητής αλμάτων του Ινστιτούτου αθλητισμού της Νέας Νότιας Ουαλίας>. 

<Δεν αποδέχτηκα ποτέ την ανάμειξη της πολιτικής στον αθλητισμό και δεν δέχομαι πως μόνο Ρώσοι αθλητές κάνουν χρήση αναβολικών ουσιών, θεωρώ πως αυτό είναι αστείο να λέγεται>.

<Θυμάμαι πως μετά την λήξη της αθλητικής μου καριέρας ρωτώντας στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας όπου διέμενα με την οικογένεια μου έναν κάτοικο της περιοχής εάν γνώριζε τον Βίκτωρ Σανέγιεφ, έλαβα αρνητική απάντηση. Γενικά στην Αυστραλία πολύς κόσμος δεν με γνώριζε>.